Gruessen aus schoenes Swakopmund
Door: Michiel
Blijf op de hoogte en volg MichielenMarjolein
02 Oktober 2014 | Namibië, Swakopmund
Swakopmund 1-10 / 4-10
Hoi allemaal,
Een hele rare ervaring; de afgelopen dagen was het heter dan heet en nu moeten we lange broek en een trui dragen... Gisteren aan het einde van de middag zijn we aangekomen in Swakopmund. Een van de grotere plaatsen van Namibië (ongeveer 25.000 inwoners), aan de kust. Kust betekent ook zee en die zee zorgt voor een compleet ander klimaat. Het is bewolkt en ronduit kil. 's-Morgens hangt er een mist over de stad die onder bepaalde omstandigheden tot wel 100 kilometer landinwaarts invloed op de flora en dus ook fauna heeft. In de Namib woestijn, waar wij eergisteren hebben overnacht, zijn er genoeg planten te vinden die in staat zijn om te overleven op dat kleine beetje vocht die deze mist aanlevert. Het is dus geen woestijn zoals we kennen uit de klassieke beelden, maar een combinatie van zand, struikgewas en lage bomen.
Swakopmund is voor ons de eerste keer sinds Windhoek dat we niet kamperen. Vanwege de zee kan er hier een sterke wind staan en dat in combinatie met zand en zout maakt kamperen erg oncomfortabel. We hebben dan ook onze intrek genomen in een guesthouse. Swakopmund is een erg apart en karaktervol stadje. Veel huizen uit de Duitse tijd in vakwerk of andere Duitse bouwstijlen, veel mensen met een Duitse naam en ook veel Duitse straatnamen (ons guesthouse ligt aan de Bismarck street). Je kan hier ook terecht voor een schnitzel mit pommes frites en een sachertorte voor bij de kaffee :) Voor ons betekent Swakopmund eventjes rustig aan doen en de batterijen opladen (die van ons zelf en die van onze electronica). Vandaag de stad bekeken en een wasje gedaan. Nadeel van al het stof hier is dat alles heel snel vies wordt. Aan het einde van dag zijn de haren zo stug als touw en heb je overal bruine vegen over de kleding. Morgen maken we een boottocht naar een robben kolonie, lekker de toerist uithangen. Overmorgen hebben we een hele lange dag voor de boeg. Zo'n 350 kilometer naar Sesriem. We houden rekening met 6 uur reistijd. Sesriem is het gebied waar Namibië zo bekend door is: de oranjekleurige zandduinen. We zijn ontzettend benieuwd naar dit gebied. Overigens komt de naam Sesriem af van het aantal riemen die de Boeren nodig hadden om water uit een bron te putten; jawel zes dus. Hieruit kan je dus afleiden dat er minimaal 7 mensen nodig waren om water te halen. Terwijl er een aan het hijsen was, stonden er 6 hun broek op te houden.... Dus eigenlijk waren ze alle zeven aan het hijsen.
Wat hebben we gedaan voordat we in Swakopmund aankwamen? We begonnen in Outjo onze kampeerplek nadat we Etosha hadden verlaten. We stonden daar in een soort hof van Eden; een prachtig aangelegde tuin met echt gras (gras zie je hier niet vaak). Het was bijna zonde om onze monstertruck daarop te parkeren. In Outjo onze band laten repareren, voorraden aangevuld, gepind en koffie gedronken bij een backerei. Daarna via ontzettend stoffige wegen en veel wasbord gedoe naar een versteend bos gereden. Ik zal de gehele geologie achterwege laten, maar 350 miljoen jaar geleden stonden er bomen in dat gebied en deze zijn tot fossielen veranderd. In Argentinië is zo'n zelfde plek en dit is een van de bewijzen dat Amerika en Afrika ooit een continent waren. Hierna de Namib woestijn ingereden en bij Brandberg ons kamp opgeslagen op alweer een mooie camping. Een prachtige rit door schitterende natuur.
Deze kampeerplaats was ook top. Aangezien het er nooit regent op die plek hadden de sanitairgebouwtjes geen dak. Gewoon lekker kakken onder de sterren.... Bij de receptie hadden ze ons op het hart gedrukt om alle fruitwaren afgesloten en NIET in de tent te bewaren. Dit vanwege de woestijnolifanten die dol zijn op fruit, maar moeite hebben met subtiel openritsen van de tent. Woestijnolifanten zijn sowieso nukkig van aard en kunnen nogal onberekenbaar zijn. Overigens was de kans op woestijnolifanten erg klein omdat ze de camping recentelijk gepasseerd hadden. We hadden besloten om die avond niet te koken, maar een hapje te eten bij de receptie. Maar ja, tussen onze kampeerplaats en de receptie was het 10 minuten door de woestijn lopen. Wat te doen: auto pakken of niet? Uiteindelijk er voor gekozen om de daktent op te zetten (dus geen auto te pakken), een proef op de som qua looproute te nemen en gin-tonic te gaan drinken. Verdwalen kon niet en we hebben goede zaklampen. In de avondschemering naar de receptie getogen en na een minuut hadden we al sterke twijfels bij ons besluit. Op nog geen honderd meter van ons vandaan stond een moeder woestijnolifant met kalf. Twijfel, twijfel.... Wat nu? Ah, daar komt iemand in een auto. Wij de auto aanhouden en vragen of we mochten meerijden naar de receptie, maar het enige wat de beste man kon uitbrengen was "I'm fleeing for the elephants", daarop gaf hij zijn Hyundai de sporen en peerde hem weg. Wij zijn in stevige looppas en veelvuldig achterom kijkend naar de receptie gegaan en hebben daar heerlijk gegeten en gedronken ( drie keer raden wat). Een medewerker heeft ons weer netjes bij de tent afgezet. De volgende dag hoorde we dat de I'm-fleeing-for-the-elephants meneer fruitwaren in zijn vouwwagen had liggen en dat de olifanten hadden gewonnen. Moraal van het verhaal: wil je veilig door een gebied met woestijnolifanten lopen, gooi eerst wat fruit in de tent van de buren.
Die avond erg weinig geslapen. De nacht was veel te mooi (verbazingwekkend hoe helder nachten kunnen zijn) en het geronk en getrompetter van de olifant maakte ons veel te nieuwsgierig. We hebben heel lang vanuit ons daktentje naar buiten gekeken. Helemaal top!
De volgende ochtend hebben de White Lady bezocht. Muurschilderingen van 5.000 VC. Een prachtige wandeling door loeiheet berggebied was er voor nodig. Helaas moesten we aansluiten bij een groep Duitsers die vanwege hun leeftijd geen tempo konden houden. We voelden ons erg jong en dartel :) Gelukkig hadden we daardoor alle tijd om te genieten van de omgeving en te kletsen met de gids.
Het is alweer een lang verhaal geworden, maar wij kunnen er niets aan doen. Namibië is schuldig. Het lijkt wel alsof iedere steen indrukwekkend is en een nieuw verhaal op roept.
Groetjes,
M&M
P.s.
@Nelleke: de reünie was een beetje saai. Weinig jaargenoten. Groeten van meester Freddy.
@Truus: Een wild beest op bezoek??? Dat belooft een spannende avond :)
Hoi allemaal,
Een hele rare ervaring; de afgelopen dagen was het heter dan heet en nu moeten we lange broek en een trui dragen... Gisteren aan het einde van de middag zijn we aangekomen in Swakopmund. Een van de grotere plaatsen van Namibië (ongeveer 25.000 inwoners), aan de kust. Kust betekent ook zee en die zee zorgt voor een compleet ander klimaat. Het is bewolkt en ronduit kil. 's-Morgens hangt er een mist over de stad die onder bepaalde omstandigheden tot wel 100 kilometer landinwaarts invloed op de flora en dus ook fauna heeft. In de Namib woestijn, waar wij eergisteren hebben overnacht, zijn er genoeg planten te vinden die in staat zijn om te overleven op dat kleine beetje vocht die deze mist aanlevert. Het is dus geen woestijn zoals we kennen uit de klassieke beelden, maar een combinatie van zand, struikgewas en lage bomen.
Swakopmund is voor ons de eerste keer sinds Windhoek dat we niet kamperen. Vanwege de zee kan er hier een sterke wind staan en dat in combinatie met zand en zout maakt kamperen erg oncomfortabel. We hebben dan ook onze intrek genomen in een guesthouse. Swakopmund is een erg apart en karaktervol stadje. Veel huizen uit de Duitse tijd in vakwerk of andere Duitse bouwstijlen, veel mensen met een Duitse naam en ook veel Duitse straatnamen (ons guesthouse ligt aan de Bismarck street). Je kan hier ook terecht voor een schnitzel mit pommes frites en een sachertorte voor bij de kaffee :) Voor ons betekent Swakopmund eventjes rustig aan doen en de batterijen opladen (die van ons zelf en die van onze electronica). Vandaag de stad bekeken en een wasje gedaan. Nadeel van al het stof hier is dat alles heel snel vies wordt. Aan het einde van dag zijn de haren zo stug als touw en heb je overal bruine vegen over de kleding. Morgen maken we een boottocht naar een robben kolonie, lekker de toerist uithangen. Overmorgen hebben we een hele lange dag voor de boeg. Zo'n 350 kilometer naar Sesriem. We houden rekening met 6 uur reistijd. Sesriem is het gebied waar Namibië zo bekend door is: de oranjekleurige zandduinen. We zijn ontzettend benieuwd naar dit gebied. Overigens komt de naam Sesriem af van het aantal riemen die de Boeren nodig hadden om water uit een bron te putten; jawel zes dus. Hieruit kan je dus afleiden dat er minimaal 7 mensen nodig waren om water te halen. Terwijl er een aan het hijsen was, stonden er 6 hun broek op te houden.... Dus eigenlijk waren ze alle zeven aan het hijsen.
Wat hebben we gedaan voordat we in Swakopmund aankwamen? We begonnen in Outjo onze kampeerplek nadat we Etosha hadden verlaten. We stonden daar in een soort hof van Eden; een prachtig aangelegde tuin met echt gras (gras zie je hier niet vaak). Het was bijna zonde om onze monstertruck daarop te parkeren. In Outjo onze band laten repareren, voorraden aangevuld, gepind en koffie gedronken bij een backerei. Daarna via ontzettend stoffige wegen en veel wasbord gedoe naar een versteend bos gereden. Ik zal de gehele geologie achterwege laten, maar 350 miljoen jaar geleden stonden er bomen in dat gebied en deze zijn tot fossielen veranderd. In Argentinië is zo'n zelfde plek en dit is een van de bewijzen dat Amerika en Afrika ooit een continent waren. Hierna de Namib woestijn ingereden en bij Brandberg ons kamp opgeslagen op alweer een mooie camping. Een prachtige rit door schitterende natuur.
Deze kampeerplaats was ook top. Aangezien het er nooit regent op die plek hadden de sanitairgebouwtjes geen dak. Gewoon lekker kakken onder de sterren.... Bij de receptie hadden ze ons op het hart gedrukt om alle fruitwaren afgesloten en NIET in de tent te bewaren. Dit vanwege de woestijnolifanten die dol zijn op fruit, maar moeite hebben met subtiel openritsen van de tent. Woestijnolifanten zijn sowieso nukkig van aard en kunnen nogal onberekenbaar zijn. Overigens was de kans op woestijnolifanten erg klein omdat ze de camping recentelijk gepasseerd hadden. We hadden besloten om die avond niet te koken, maar een hapje te eten bij de receptie. Maar ja, tussen onze kampeerplaats en de receptie was het 10 minuten door de woestijn lopen. Wat te doen: auto pakken of niet? Uiteindelijk er voor gekozen om de daktent op te zetten (dus geen auto te pakken), een proef op de som qua looproute te nemen en gin-tonic te gaan drinken. Verdwalen kon niet en we hebben goede zaklampen. In de avondschemering naar de receptie getogen en na een minuut hadden we al sterke twijfels bij ons besluit. Op nog geen honderd meter van ons vandaan stond een moeder woestijnolifant met kalf. Twijfel, twijfel.... Wat nu? Ah, daar komt iemand in een auto. Wij de auto aanhouden en vragen of we mochten meerijden naar de receptie, maar het enige wat de beste man kon uitbrengen was "I'm fleeing for the elephants", daarop gaf hij zijn Hyundai de sporen en peerde hem weg. Wij zijn in stevige looppas en veelvuldig achterom kijkend naar de receptie gegaan en hebben daar heerlijk gegeten en gedronken ( drie keer raden wat). Een medewerker heeft ons weer netjes bij de tent afgezet. De volgende dag hoorde we dat de I'm-fleeing-for-the-elephants meneer fruitwaren in zijn vouwwagen had liggen en dat de olifanten hadden gewonnen. Moraal van het verhaal: wil je veilig door een gebied met woestijnolifanten lopen, gooi eerst wat fruit in de tent van de buren.
Die avond erg weinig geslapen. De nacht was veel te mooi (verbazingwekkend hoe helder nachten kunnen zijn) en het geronk en getrompetter van de olifant maakte ons veel te nieuwsgierig. We hebben heel lang vanuit ons daktentje naar buiten gekeken. Helemaal top!
De volgende ochtend hebben de White Lady bezocht. Muurschilderingen van 5.000 VC. Een prachtige wandeling door loeiheet berggebied was er voor nodig. Helaas moesten we aansluiten bij een groep Duitsers die vanwege hun leeftijd geen tempo konden houden. We voelden ons erg jong en dartel :) Gelukkig hadden we daardoor alle tijd om te genieten van de omgeving en te kletsen met de gids.
Het is alweer een lang verhaal geworden, maar wij kunnen er niets aan doen. Namibië is schuldig. Het lijkt wel alsof iedere steen indrukwekkend is en een nieuw verhaal op roept.
Groetjes,
M&M
P.s.
@Nelleke: de reünie was een beetje saai. Weinig jaargenoten. Groeten van meester Freddy.
@Truus: Een wild beest op bezoek??? Dat belooft een spannende avond :)
-
02 Oktober 2014 - 20:50
Christine:
Hi guys, dat klinkt al een heel stuk avontuurlijker. Erg leuk om te lezen en tjonge, wat ben ik jaloers zeg! Zo te lezen genieten jullie volop, ondanks het stof en woestijnolifanten to close for comfort. Hoop dat alles goed blijft gaan en jullie nog veel moois gaan zien. Ik zie uit naar het volgende verhaal. Christine -
02 Oktober 2014 - 21:47
Leoniek:
Wauw.......wat een verhalen weer zeg!! voelen jullie ook eens hoe fijn het is om in zo'n daktentje te liggen. dat vinden wij bij ons bussie ook nog steeds cool!
Krijg wel een soort van flasback-gevoel bij jullie nacht wandelingetje naar de receptie. alleen waren het bij ons Hyena's. Best een fijn gevoel als je dan het restaurantje hebt bereikt:-)
Nu even verder met ons eigen outdoor-ervaring.......expeditie Robinson vanaf de bank!
Ook leuk:-)
Groetjes KLTG -
02 Oktober 2014 - 22:32
Erik Jan:
Totaal jaloers, klinkt geweldig!
Geniet er nog volop van, hier is het al weer bijna NK afstanden tijd :-\ -
02 Oktober 2014 - 23:36
Arno:
Ja da's nogal kort door de bocht he, hier heb je versteende bomen en daar heb je versteende bomen, dus die twee continenten zaten aan elkaar. Dat is net zo'n beredenering als daar heb je schnitzel en hier heb je schnitzel dus hier hebben ook Duitsers gezeten...
Eh... Oh, wacht...
Jammer dat ik jullie verhalen niet kan blijven volgen. Ik ga morgen ook op vakantie. Ik haal het achteraf wel weer in!
Gr. Arno -
03 Oktober 2014 - 01:25
Thijs En Nelleke:
Ik kan vast niet meer slapen, zo gewoon in mijn gewone bed. Wat een spannend verhaal! Bij dat wegrennen voor de olifanten moest ik toch wel even grieselen, maar verder denk ik alleen maar, wordt vervolgt,Kinderen wat een vakantie! -
03 Oktober 2014 - 07:24
Simone:
Wauw wat een belevenissen. Ik was zo druk met het lezen daarvan dat ik nog geen tijd heb gehad om te reageren ;-). Klinkt als een heel mooi land! Benieuwd ook naar jullie foto's.
Veel plezier en kijk uit naar jullie volgende bericht.
-
03 Oktober 2014 - 08:24
Kym:
Wat een toffe verhalen!!!!! Toch heel anders dan ons weekje Rhodos dat wij volgende week voor de boek hebben :-).
Groet,
Kym -
03 Oktober 2014 - 17:50
Truus De Graaf :
Wat zullen jullie Nederland saai vinden als jullie weer terug zijn. Dat wordt afkicken. Jullie avonturen staan wel in schril contrast met het weekje Turkije dat ik binnenkort ga doen. Ieder krijgt wat hem toekomt, zullen we maar zeggen. Liefs en geniet en laat ons meegenieten. -
03 Oktober 2014 - 17:59
Simone:
Ik was nog niet echt wakker vanmorgen. Leuke foto's van jullie auto en het landschap. Die woestijn olifanten schijnen zeldzaam te zijn (100 stuks). Hebben jullie mazzel ze nou net tegen te komen. Heb net even opgezocht hoe ze er uit zien, bijna hetzelfde als een "normale" olifant, had er nog nooit van gehoord. Dus ook leerzaam jullie verslagen :-) -
04 Oktober 2014 - 18:41
Annemarie Cornelissen:
Hoi reizigers Dat waren weer een paar mooie verhalen .Geniet hier altijd van moet als we thuis zijn maar eens goed in de atlas gaan kijken .Wij zijn aan onze laatste dagen in Canada bezig ,erg genoten van alles ,familie bezoek en ook het kamperen in Algonquinpark met de beautiful Indian Summer .Al die kleuren prachtig heel speciaal met een kano op het meer .Zou tot jullie willen zeggen Geniet van alles en we zien uit naar jullie mails .
Heel veel groetjes Walter en Annemarie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
