Een land vol contrasten
Door: Michiel en Marjolein
Blijf op de hoogte en volg MichielenMarjolein
12 November 2011 | Sri Lanka, Tissamaharama
Hoi allemaal,
Vandaag zijn we aanbeland in Tissamaharama (kortweg Tissa). Sinds de vorige post in Kandy hebben we een land en reis vol contrasten meegemaakt. Kandy viel dus een beetje tegen en hebben we snel achter ons gelaten. Na Kandy was het bergop naar Pussalawa. Een prachtige maar vermoeiende tocht. De bergen en de vergezichten waren echt schitterend, de temperatuur moordend. Normaliter zakt de temperatuur als je het hogerop zoekt, maar in dit geval bleef het stug 38 graden. We kwamen dan ook afgemat in Pussalawa aan. Aldaar heb ik alvast het eerste deel van haar verjaardagscadeau aan Marjolein gegeven: een overnachting in een poepiesjiek hotel. Geweldige slaapkamer, schitterende badkamer en een open haard in de centrale hal. Dit alles gevat in een oud Engels landhuis. De volgende zouden we die koninginnerit gaan maken en ik had uitgerekend dat het gemiddelde stijgingspercentage op zo'n 4% zou uitkomen. Dit ook omdat de weg naar boven een hoofdweg is en die barrels aan auto's, vrachtwagen, etc. toch ook op een of andere manier naar boven moeten kunnen komen. Het moest dus te doen zijn. Toch die avond, ondanks de geweldige bedden, slecht geslapen vanwege een knagend gevoel en met enige spanning in lijf en leden de volgende op de fiets gestapt.
Na een kilometertje of 10 gefietst te hebben begon het bij me ernstig te knagen... Waar blijft DE KLIM. Inmiddels had ik een virtueel gemiddeld stijgingspercentage van 6% berekend (je hebt alle tijd om te rekenen als je op de fiets zit). Na 15 kilometer nog geen klim, na 16 nog niet en na 20 kilometer... toen brak werkelijk de hel los. Op de 'vlakke' stukken een stijgingspercentage van 6% en op de steilste stukken 16%. Volop ontzettend krappe haarspeldbochten. Het rare was dat de stukken van 6% ook echt vlak leken. De rest was dus onnoemelijk steil. Toen we op zo'n 1200 meter hoogte zaten, kon Marjolein niet meer. Na kort overleg hebben we besloten om een vrachtwagen of zoiets aan te houden en ons naar boven te laten brengen (samen uit, samen thuis). Zeer klote voor Marjolein, maar ik ben van mening dat het van grote moed getuigt dat ze de stekker er uit durfde te trekken, aangezien ik nog door kon gaan. Binnen vijf minuten hadden we een vrachtwagentje geregeld die ons met een klein uurtje op de top bracht (net iets minder dan 2000 meter). Onderweg hebben we menig gemotoriseerd vervoer zien sterven. Zelfs ons vrachtwagentje had moeite met een bepaald stuk dat volgens mij tegen de 20% aanzat.
Aangekomen op de top (het stadje Nuwara Eliya) maar snel een guesthouse opgezocht. Een schitterend oud Engels huis (200 jaar oud) met een prachtig onderhouden interieur. Het klimaat was eindelijk eens mijn ding (soms denk ik dat ik in mijn vorige leven boven de poolcirkel ben geboren). Overdag was het lekker fris en 's-avonds simpelweg koud; heerlijk!
De volgende dag was het tijd voor de afdeling, van bijna 2000 meter naar zo'n 200 meter met daar tussen in nog twee klimmetjes. Het eerste deel van de afdaling was een grote sof: overal wegwerkzaamheden. Dat betekent hier: geen asfalt, veel water en een hoop scherp grind en oververhitte remmen. Met een duizelingwekkende snelheid van gemiddeld 10 kilometer per uur baande we ons een weg door het grind. Een keer werd het te link (veel grind en heel steil) en moesten we zelfs lopen. Ik geloof dat ik nog ergens hardop heb zitten de schelden op die weg. Gelukkig kwam aan al die ellende een einde en konden we ook nog eens lekker naar beneden suizen. Zoals gezegd tussendoor nog twee keer klimmen naar zo'n 1200 meter en toen de laatste afdeling. Dat was simpelweg schitterend: superglad asfalt, brede bochten, weinig verkeer en voor ons hoge snelheden en weinig remmen.
Onderaan het berggebied kwamen in een totaal ander klimaat terecht: supervochtig en ontzettend warm. Alsof de vochtigheid hier bleef hangen door de bergen. Ook was de vegetatie opeens compleet anders. Heel bizar, want de verandering was eigenlijk binnen een kilometer.
Na een interessante overnachting in Welewaya (een hotel met vieze kamers, goed eten en een soort van Efteling kitsch in de lobby) zijn we dus nu in Tissa. Een stad in het droge gebied van Sri Lanka (ofschoon het nu dondert).
Onze lang-de-weg-dieren-score voor de afgelopen dagen: alweer een varaan, twee soort van vosjes, een raar beest dat het meest leek op een marter op anabolen, natuurlijk de eeuwige grijze eekhoorns, een aantal hapgrage valse honden (er komt nog eens een dag...), vele waterbuffels en andere runderen, een roofvogel met een maf verenkroontje op zijn kop en.... een olifant (geen tam ding aan een ketting, maar echt eentje los in het wild). Vooral dat laatste geeft ons een bevoorrecht gevoel hier te mogen fietsen.
Morgen gaan we langs de kust zo langzamerhand richting Galle (daar komen we over drie dagen aan). Eventjes wat VOC-mentaliteit opsnuiven. Hopelijk zijn de bedden aan de kust wat langer, want ik begin een beetje genoeg te krijgen van het diagonaal liggen in de 1,70 meter bedjes (afgelopen nacht was helemaal extreem).
De tuktuk-spreuk-van-de-dag is dit keer: Jesus is my truth. Op zich heel sympathiek, want je verwacht eerder Jesus (of welke andere heilige dan ook) is THE truth
We are our truth,
M&M
Vandaag zijn we aanbeland in Tissamaharama (kortweg Tissa). Sinds de vorige post in Kandy hebben we een land en reis vol contrasten meegemaakt. Kandy viel dus een beetje tegen en hebben we snel achter ons gelaten. Na Kandy was het bergop naar Pussalawa. Een prachtige maar vermoeiende tocht. De bergen en de vergezichten waren echt schitterend, de temperatuur moordend. Normaliter zakt de temperatuur als je het hogerop zoekt, maar in dit geval bleef het stug 38 graden. We kwamen dan ook afgemat in Pussalawa aan. Aldaar heb ik alvast het eerste deel van haar verjaardagscadeau aan Marjolein gegeven: een overnachting in een poepiesjiek hotel. Geweldige slaapkamer, schitterende badkamer en een open haard in de centrale hal. Dit alles gevat in een oud Engels landhuis. De volgende zouden we die koninginnerit gaan maken en ik had uitgerekend dat het gemiddelde stijgingspercentage op zo'n 4% zou uitkomen. Dit ook omdat de weg naar boven een hoofdweg is en die barrels aan auto's, vrachtwagen, etc. toch ook op een of andere manier naar boven moeten kunnen komen. Het moest dus te doen zijn. Toch die avond, ondanks de geweldige bedden, slecht geslapen vanwege een knagend gevoel en met enige spanning in lijf en leden de volgende op de fiets gestapt.
Na een kilometertje of 10 gefietst te hebben begon het bij me ernstig te knagen... Waar blijft DE KLIM. Inmiddels had ik een virtueel gemiddeld stijgingspercentage van 6% berekend (je hebt alle tijd om te rekenen als je op de fiets zit). Na 15 kilometer nog geen klim, na 16 nog niet en na 20 kilometer... toen brak werkelijk de hel los. Op de 'vlakke' stukken een stijgingspercentage van 6% en op de steilste stukken 16%. Volop ontzettend krappe haarspeldbochten. Het rare was dat de stukken van 6% ook echt vlak leken. De rest was dus onnoemelijk steil. Toen we op zo'n 1200 meter hoogte zaten, kon Marjolein niet meer. Na kort overleg hebben we besloten om een vrachtwagen of zoiets aan te houden en ons naar boven te laten brengen (samen uit, samen thuis). Zeer klote voor Marjolein, maar ik ben van mening dat het van grote moed getuigt dat ze de stekker er uit durfde te trekken, aangezien ik nog door kon gaan. Binnen vijf minuten hadden we een vrachtwagentje geregeld die ons met een klein uurtje op de top bracht (net iets minder dan 2000 meter). Onderweg hebben we menig gemotoriseerd vervoer zien sterven. Zelfs ons vrachtwagentje had moeite met een bepaald stuk dat volgens mij tegen de 20% aanzat.
Aangekomen op de top (het stadje Nuwara Eliya) maar snel een guesthouse opgezocht. Een schitterend oud Engels huis (200 jaar oud) met een prachtig onderhouden interieur. Het klimaat was eindelijk eens mijn ding (soms denk ik dat ik in mijn vorige leven boven de poolcirkel ben geboren). Overdag was het lekker fris en 's-avonds simpelweg koud; heerlijk!
De volgende dag was het tijd voor de afdeling, van bijna 2000 meter naar zo'n 200 meter met daar tussen in nog twee klimmetjes. Het eerste deel van de afdaling was een grote sof: overal wegwerkzaamheden. Dat betekent hier: geen asfalt, veel water en een hoop scherp grind en oververhitte remmen. Met een duizelingwekkende snelheid van gemiddeld 10 kilometer per uur baande we ons een weg door het grind. Een keer werd het te link (veel grind en heel steil) en moesten we zelfs lopen. Ik geloof dat ik nog ergens hardop heb zitten de schelden op die weg. Gelukkig kwam aan al die ellende een einde en konden we ook nog eens lekker naar beneden suizen. Zoals gezegd tussendoor nog twee keer klimmen naar zo'n 1200 meter en toen de laatste afdeling. Dat was simpelweg schitterend: superglad asfalt, brede bochten, weinig verkeer en voor ons hoge snelheden en weinig remmen.
Onderaan het berggebied kwamen in een totaal ander klimaat terecht: supervochtig en ontzettend warm. Alsof de vochtigheid hier bleef hangen door de bergen. Ook was de vegetatie opeens compleet anders. Heel bizar, want de verandering was eigenlijk binnen een kilometer.
Na een interessante overnachting in Welewaya (een hotel met vieze kamers, goed eten en een soort van Efteling kitsch in de lobby) zijn we dus nu in Tissa. Een stad in het droge gebied van Sri Lanka (ofschoon het nu dondert).
Onze lang-de-weg-dieren-score voor de afgelopen dagen: alweer een varaan, twee soort van vosjes, een raar beest dat het meest leek op een marter op anabolen, natuurlijk de eeuwige grijze eekhoorns, een aantal hapgrage valse honden (er komt nog eens een dag...), vele waterbuffels en andere runderen, een roofvogel met een maf verenkroontje op zijn kop en.... een olifant (geen tam ding aan een ketting, maar echt eentje los in het wild). Vooral dat laatste geeft ons een bevoorrecht gevoel hier te mogen fietsen.
Morgen gaan we langs de kust zo langzamerhand richting Galle (daar komen we over drie dagen aan). Eventjes wat VOC-mentaliteit opsnuiven. Hopelijk zijn de bedden aan de kust wat langer, want ik begin een beetje genoeg te krijgen van het diagonaal liggen in de 1,70 meter bedjes (afgelopen nacht was helemaal extreem).
De tuktuk-spreuk-van-de-dag is dit keer: Jesus is my truth. Op zich heel sympathiek, want je verwacht eerder Jesus (of welke andere heilige dan ook) is THE truth
We are our truth,
M&M
-
12 November 2011 - 13:55
Thijs En Nelleke:
Hoi Lieve Kinders,
Keien zijn jullie!!! En net wat je zegt, Michiel, het getuigd ook van moed om het op te geven. Zeker voor Marjolein! Wat geweldig dat jullie al die wilde dieren tegen komen, ik had er geen idee van dat die daar zo los lopen want Sri Lanka is toch behoorlijk dicht bevolkt. We gaan dit verslag maar weer uitprinten voor Oma en jullie verder genieten van alweer de laatste week. Dikke kus -
12 November 2011 - 14:14
Kltg:
hoi dame&heer,
mooi verhaal wederom! je zou er bijna jaloers op worden. Jammer alleen van die kabouterbedjes.
Wat voor sticker met spreuk had die olifant op z'n kont zitten? "de mijne is 18meter"?
groeten Krijn
ps met de Sint is het ook weer allemaal goed gekomen. Hij heeft na allerlei avonturen toch gewoon weer ons landje bereikt. Je kunt die tamdem daarom gewoon op je verlanglijstje zetten. -
12 November 2011 - 16:03
Christine:
Jeetje wat een bikkels zijn jullie toch! Echt respect. Ik hoop dat jullie ondanks het pittige fietsklimaat toch ook wel nog het gevoel hebben op vakantie te zijn ipv in een strafkamp terecht te zijn gekomen. Tussen de regels doorlezend meen ik echter ook wel iets te bespeuren van genieten van een mooi en bijzonder land. Overigens herkent Erik zich denk ik wel in dat boven de poolcirkel geboren zijn, hij voelt zich ook zo thuis in koude klimaten. Volgende vakantiebestemming wordt dan waarschijnlijk ook Alaska. Hè kanjers geniet er nog even van. Hier mis je verder niets, het kan hooguit zo zijn dat je straks terugkomt in een land dat zijn guldens weer heeft ingevoerd ( als het aan de pvv ligt tenminste). Liefs christine -
13 November 2011 - 09:13
Richard:
Super gedaan!
In D'chem heerst een griepvirus. De dames liggen plat. De heren zijn het sterke geslacht, voor zolang het duurt....
Vanuit een waterkoud Nederland. -
13 November 2011 - 12:56
Annemarie C :
Hoi bikkels
Het getuigd zeker van moed om te zeggen,tot hier en niet verder.Ben zelf trouwens al blij als ik de dijk van Grave weer gehaald heb.Hier alles ok gister verjaardag gevierd met 6 van die kleine er bij lijkt het nu of ik een maraton gelopen heb.Wel erg leuk hoor!!!! Gaan jullie nu maar genieten van jullie laatste week daar dan genieten wij thuis van jullie geweldige verslagen.Doei walter en annemarie. -
13 November 2011 - 17:47
Erik Jan:
Klinkt allemaal als een hele gave avontuurlijke vakantie, maaruh, doen jullie ook nog even een dagje of wat aan het zwembad / strand? Je komt zo afgepeigerd thuis! ;)
Geniet van de laaste week en de zon, hier is het intussen winter geworden
broer -
13 November 2011 - 23:44
Arno:
He Michiel, was jij daar nog bij toen wij die partij wilden oprichten met als slogan "Asfalt NU!" ? Als ik het zo lees zou het denk ik ook wel een succes in Sri Lanka zijn. Niet dat ik dan een helling op zou fietsen, maar wellicht waren jullie er mee geholpen ;-) Ben benieuwd hoe de boulevard naar Galle is bevallen...!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
